Sanki dünyamız bir oda , ışığını biz kapattık ve bu oda içinde anahtarın yerini bilmiyoruz.
Karanlıkta anahtarı arıyoruz,birden kapanan aydınlığımız için,birbirimiz için
Gözlerimiz karanlığa alışmış olsa da birbirimizi göremiyoruz
Korkarız halbuki karanlıktan , kötü olan tarafı hatırlatırdı bize
Aydınlıktaki mutluluğumuz ise biz olmanın hasretini
Ya anahtarı bulup ışığı açtığımızda gözlerimiz sözlerimize kavuşmaz ise?
Ya başkası anahtarı açar da ikimizden birinin ışığını çalarsa?
O zaman hangimiz karanlıktan hiç çıkamayacak ?
Bu gün alışmış olduğumuz yokluğumuz bizim karanlığımız
Unutamasakta birbirimizi hatırlamamaya çalışıyoruz
Başka birinin ışığının bizi kör edeceğini bile bile kendi ışığımızı kapatıyoruz....
